Bericht voor thuisblijvers

Nog een klein staartje Pinksteren, deze week: Tweede Pinksterdag. De Geest vandaar het thema: “Kracht”.

Donderdag 4 juni – Elsje Pot

Als ik boos ben, zitten tranen mij snel hoog, niet echt een teken van kracht en het belemmert mij ook mijn woede te uiten, het wegslikken van de tranen eist alle aandacht. Dat is irritant, zeker als ik werk. Ik vertrek liever met slaande deur dan dat ik de aanwezigen mijn tranen gun.

Jaren geleden tijdens een gesprek, vroeg iemand: “Is dat zo?” Hij hield mij voor dat huilen duidelijk maakt, hoe belangrijk je iets vindt en dat je heel boos bent. Dat gaf te denken. Niet dat ik nu opgetogen raak van opkomende tranen, maar ik waardeer die emotie nu anders. Mijn gesprekspartner zei ook: “Je kunt het ook gebruiken”.

Dat laatste vind ik dan weer niet zo passen bij emoties, waarvan ik het gevoel heb dat het iets is dat spontaan ontstaat, maar als zo’n emotie dan toch opborrelt: woede met of zonder tranen, dan beslis ik natuurlijk wel of ik met slaande deur vertrek.
Het wonderlijke is dat ik er in de loop der jaren minder last van gekregen heb (van die tranen). Ik kan nog steeds boos worden en tot mijn eigen verbazing lukt het me vaak om dan zonder in snikken uit te barsten nijdig mijn mening te geven.
Is dat kracht? Ik denk het eigenlijk niet, voor mijzelf is het wel winst, maar ik kijk met bewondering naar sommige politici, die onverstoorbaar kunnen reageren op hoogst irritant vragen van journalisten. Zover ben ik nog niet.

Ik moet denken aan de eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs, het eerste hoofdstuk vers 25: want het dwaze van God (een gekruisigde Christus) is wijzer dan mensen, en het zwakke van God is sterker dan mensen. Ook bij Paulus wisselen wijs en dwaas, kracht en zwakheid van plaats, het is maar net welke bril je opzet.

 

Gebed

God, schenk ons de kracht dicht bij U te blijven,

dan zal ons geen macht uit elkander drijven.

Zijn wij in U een, samen op uw wegen

dan wordt ons tot zegen lachen en geween.

Vrede, vrede laat Gij in onze handen,

dat wij die als zaad dragen door de landen,

zaaiend dag aan dag, zaaiend in den brede,

totdat in uw vrede ons hart rusten mag.

 

tekst: Dieter Trautwein – ‘Komm, Herr, segne uns’ Liedboek 418