Bericht voor thuisblijvers
Nog een klein staartje Pinksteren, deze week: Tweede Pinksterdag. De Geest vandaar het thema: “Kracht”.
Zaterdag 6 juni – Taco Bos
‘Een mens moet heel sterk zijn om dit aan te kunnen’, verzuchtte een vrouw die al jarenlang in Wolfheze verblijft. Ze had veel met mij besproken: haar onveilige jeugd, haar psychische aandoening, de beperkingen die ze had opgelopen, haar afhankelijkheid van de hulpverlening. Ze verlangde naar wat voor veel mensen zo vanzelfsprekend lijkt: een rustig leven, een huurwoning, betaald werk, een relatie.
‘God geeft mij kracht,’ zei ze opeens. ‘Zonder die kracht zou ik het nooit volhouden.’ Haar uitspraak trof mij. Hoe is dat voor mij? Ontleen ik kracht aan mijn geloof? Of kan ik dit pas nazeggen wanneer mijn leven problematisch wordt, wanneer alle uiterlijke houvast wegvalt?
De laatste jaren staan in de hulpverlening veerkracht, empowerment, zelfmanagement en eigen regie centraal. Dit ‘eigen-kracht-denken’ biedt waardevol tegenwicht tegen onmondigheid, demoralisatie, hospitalisering en stigmatisering. Het geeft werkers in de GGz, ook mij, voldoening als iemand zich gesterkt voelt op weg naar grotere autonomie.
Tegelijk vraag ik mij af: hoe verhoudt dit eigen-kracht-denken zich tot de kracht die deze vrouw voelt? Haar krachtervaring is niet maakbaar. Ze beleeft deze kracht als godsgeschenk. Onvermoede Levensenergie, zomaar gegeven. Geestkracht van boven, om het vol te houden hier beneden. Ik moet denken aan Paulus’ mysterieuze uitspraak, dat kracht in zwakheid aan het licht komt (2 Korinthe 12: 9). Kan het zijn, dat deze coronatijd ook u en mij een mogelijkheid biedt, om dichterbij dit geheimenis te komen? Van harte wens ik ieder die zich momenteel extra kwetsbaar voelt, deze ervaring toe. Gezegend Pinksteren.
Gebed
God, schenk ons de kracht dicht bij U te blijven,
dan zal ons geen macht uit elkander drijven.
Zijn wij in U een, samen op uw wegen
dan wordt ons tot zegen lachen en geween.
Vrede, vrede laat Gij in onze handen,
dat wij die als zaad dragen door de landen,
zaaiend dag aan dag, zaaiend in den brede,
totdat in uw vrede ons hart rusten mag.
tekst: Dieter Trautwein – ‘Komm, Herr, segne uns’ Liedboek 418
