Bericht voor thuisblijvers, 6 juli Thema: Duurzaam
Beste lezers,
Voor deze week hebben we het thema ‘duurzaam’ gekozen. ‘Goedkoop is duurkoop’ zie mijn moeder wel eens. Een van mijn zonen gaat deze zomer met vrienden kamperen. Gisteren heb ik een tentje voor hem gekocht in de voormalige Rijnhal. Voor 25 Euro heb je er al één. Toen ik zo oud was als hij nu, kocht ik ook een tentje. Ik weet nog dat het 400 gulden kostte, maar ik heb het bijna twintig jaar gebruikt. Ben benieuwd hoe lang dit tentje zal meegaan…
Ik associeer duurzaam ook met ‘langzaam’: voedsel van planten en dieren die nog de tijd hebben gehad om te groeien, kleding en spullen die je niet na een paar maanden alweer weggooit, maar een half, of een heel leven meegaan… Dat is in onze tijd een luxe geworden.
De aarde leert mij stilte
als ik de grassen zie die stil gevuld zijn met licht.
De aarde leert mij lijden
zoals oude stenen lijden om wat ze weten.
De aarde leert mij nederigheid
met de bloesems die nederig beginnen.
De aarde leert mij zorg
zoals de moeder die voor haar jongen zorgt.
De aarde leert mij moed
in de vorm van de boom die alleen staat.
De aarde leert mij beperking
als ik de mier zie die over de grond kruipt.
De aarde leert mij vrijheid
zoals de adelaar die hoog aan de hemel zweeft.
De aarde leert mij loslaten
wanneer de bladeren vallen in de herfst.
De aarde leert mij hernieuwd leven
in het zaad dat in de lente weer opkomt.
De aarde leert mij mijzelf vergeten
zoals gesmolten sneeuw zijn bestaan vergeet.
De aarde leert mij vriendelijkheid en mildheid herinneren
zoals droge velden in de regen huilen.
Uit Noord-Amerika, tekst van de inheemse bevolking
Maandag 6 juli: Marieke Fernhout
Bij duurzaam denken we vaak meteen aan ‘dingen’, zoals bijvoorbeeld kleding die langer mee moet gaan dan één seizoen, of apparaten die gerecycled worden. Maar duurzaam gaat daarbij ook altijd over mensen en ik moest meteen aan mijn lievelingsbijbelboek Ruth denken. Ruth komt als weduwe uit een vreemd land met haar, eveneens verweeuwde, schoonmoeder Noömi mee naar Noömi’s geboorteplaats Bethlehem. Daar is de oogst in volle gang en volgens Israëls ‘grondwet’, de Tora, mogen weduwen, wezen en vreemdelingen achter de maaiers aanlopen en de korenaren die uit hun schoven vallen oprapen (Leviticus 19: 9-10). Zo zullen ook deze kwetsbaren brood op de plank hebben en zo heeft de Eeuwige het ook bedacht voor zijn land en zijn volk: daar zal niemand van honger omkomen en niemand aan zijn of haar lot worden overgelaten. Sociale wetgeving avant la lettre. En zo zien we Ruth, achter de maaiers aanlopend, in het onderhoud voorzien van haar schoonmoeder en zichzelf. Hoe duurzaam is dat?! Er wordt geen enkele korenaar verspild én er wordt geen enkel mensenleven prijsgegeven aan de verlorenheid, waar zij of hij ook vandaan komt en of die komst nu vrijwillig was of niet. Misschien zou de bijbel, in elk geval dit Bijbelboek, verplichte kost moeten zijn voor politici die zich met vluchtelingenzaken bezighouden…
