Bericht voor thuisblijvers, 15 juli

Woensdag 15 juli: Monique Maan

Leven is loslaten, zou je kunnen zeggen. Zodra je geboren bent, en de navelstreng wordt doorgeknipt, laat je het lichaam van je moeder los en begint het leven op eigen kracht. Vervolgens komen er jaren waarin je ouders (of verzorgers) vooral jou stukje bij beetje moeten loslaten. Je leert lopen, en zonder hulp fietsen, je kunt op een gegeven moment alleen naar school en vriendjes. Zo wordt je wereld groter en groter. Voor je ouders is het niet altijd gemakkelijk, maar het is nu eenmaal de gang van het leven: kinderen worden groot, staan meer en meer op eigen benen, maken eigen keuzes en gaan hun eigen weg.

Soms totaal anders dan ouders in gedachten hadden of gehoopt hadden – die gedachten en hoop moeten zij dus loslaten…

Op je eigen weg, ontdek je dan op enig moment dat jouw eigen beurt is om te los te laten: er zijn dromen op allerlei gebied waar je afscheid van moet nemen, je kunt niet meer alles worden of doen, in de liefde loopt het niet zoals je gehoopt had, er zijn mensen die je los moet laten.

En uiteindelijk is er het moment waarop je het leven zelf uit handen moet geven. Bij begrafenissen en crematies vind ik dat altijd een ontroerend moment, wanneer de woorden klinken: ‘Ook wij laten jou los, maar in het vertrouwen dat we je leggen in de handen van de Levende’. Er spreekt het geloof uit dat we ten diepste en uiteindelijk nooit helemaal alleen zijn, nooit los van alles en iedereen. Altijd is er die Ene.