Bericht voor thuisblijvers, deze week met het thema pelgrimsreis

Donderdag 30 juli: door Elsje Pot

 Pelgrimeren naar Santiago de Compostella, Israël, Lourdes, Iona of Taizé, ik voel er weinig aanvechting toe. En toch zeg ik nu, dat ik een pelgrimsreis gemaakt heb. Afgelopen najaar ben ik naar Coventry geweest met het vliegtuig, het was maar een paar dagen, maar het voelde als een pelgrimage.

In Arnhem wordt elke week gebeden voor vrede en verzoening in de wetenschap dat dit gebeurt in meer steden in verschillende landen door mensen die met elkaar verbonden zijn als biddende gemeenschap. Ik vind de ontstaansgeschiedenis van dit gebed voor vrede en verzoening fascinerend en ook het idee dat er op vrijdag op elk uur zo’n gebed klinkt, vanwege de verschillende tijdzones. Het bracht me al eens bij zo’n biddende gemeenschap in Berlijn en toen zich de mogelijkheid voordeed om naar Coventry te gaan, hoefde ik daar niet lang over na te denken.

Of je een reis als een pelgrimage beleeft, heeft, denk ik, alles te maken met de intentie waarmee je het doet en met wat je ervaart tijdens zo’n reis. Ik weet niet meer of ik, voor ik vertrok naar Coventry ook al het gevoel had dat ik op pelgrimage ging. Ik denk, eerlijk gezegd, dat ik dat pas achteraf zo ben gaan voelen. Vooraf zag ik het meer als studiereis. Maar omdat ik tijdens de reis op verschillende manieren geraakt werd door de mensen, die ik daar ontmoette en de sfeer in de kathedraal, zeg ik nu: ik ben op pelgrimsreis geweest.