Bericht voor thuisblijvers, 25 september

Pierre Eijgenraam

Twintig jaar geleden had ik de kans om met een groepsreis naar Chartres, te gaan, in Noord-Frankrijk. Uiteraard was de beroemde kathedraal het hoofddoel van onze reis. Elke dag had een thema: het beeldhouwwerk in de portalen, de glas-in-loodramen,deoeroudecrypte. Enelkeavondwasereenlezing.Drie herinneringen zijn me in het bijzonder bijgebleven en inspireren mij tot op de dag van vandaag.

-De avond waarop we na sluitingstijd –alleen met onze groep- Taizéliederen zongen in een donkere kerk. Wat een akoestiek! Maar vooral: een bijna mystieke ervaring!

-De grote ramen aan de westzijde van de kerk, waarop de profeten Jesaja, Jeremia, Ezechiël en Daniël als reuzen zijn afgebeeld, met de vier evangelisten als dwergen op hun schouders. Bij alles wat we doen, kunnen, weten en geloven, staan we op de schouders van het voorgeslacht!

-De vroege ochtend waarop we met onze groep door het labyrint liepen, dat vlak achter de hoofdingang op de vloer is afgebeeld. Als je het labyrint binnengaat,

word je alle kanten opgestuurd: links, rechts, naar binnen, naar buiten, totdat je uiteindelijk toch nog onverwacht het centrum, de kern bereikt. Vanuit die kern mag je je dan verder in de gewijde ruimte begeven.

De kerk als een plek om zingend uiting te geven aan je geloof. De kerk als een plek waar je leert beseffen dat wij staan op de schouders van het voorgeslacht. De kerk als een plek om tot de kern te komen. Het hoeft niet persé een gotische kathedraal te zijn. Al helpt het wel…