Bericht voor thuisblijvers, 20 oktober

door Elsje Pot

Als kind heb ik veel met lego gespeeld. Op een kleine simpele ondergrond heb ik heel vaak huizen gebouwd. Destijds werd lego nog niet in kant en klare oogverblindende constructies aangeleverd. Ik kreeg de steentjes in kleine doosjes: eentje met raampjes, een ander met dakjes, blokjes in verschillende afmetingen en verschillende kleuren.

Puzzelen en bouwen vind ik leuk: het is een uitdaging om met wat er is iets moois te creëren. Dat komt mij ook in mijn werk goed van pas: met dat wat er is, dat wat zich voordoet aan de slag gaan en proberen er iets moois, iets zinvols van te maken. Dat slaagt de ene keer beter dan de andere keer, maar een geloofsgemeenschap biedt wat dat betreft voortdurend nieuwe uitdagingen.

Ik bespeur in de kerk wel een toegenomen verlangen naar die oogverblindende constructie: een geloofsgemeenschap waar alles op rolletjes loopt, waar genoeg vrijwilligers zijn, waar iedereen enthousiast meedoet, waar je het bouwplan alleen maar nauwgezet hoeft te volgen om tot het gewenste resultaat te komen. En ik geef toe: ook ik denk wel eens bij mezelf “Dat wil ik ook”. En tegelijk dringt dan de vraag zich op: en dan?

Ik vind die kleine doos lego zonder vastomlijnd bouwplan wel een hoopvol beeld voor de kerk van nu: met dat wat er is, losse blokjes in verschillende kleuren en maten, kun je ook een huis bouwen. Het fundament blijft hetzelfde maar daarop kan telkens weer een ander huis gebouwd worden, aangepast aan de omstandigheden.