Bericht voor thuisblijvers, 29 november

door Monique Maan

Advent komt elk jaar voor mij weer op precies het goede moment. Zo tegen het eind van het jaar, als het terugblikken begint, merk ik dat ik het nodig heb om weer opgeladen te worden. Elk jaar gebeuren er mooie dingen, maar er zijn ook altijd (weer) gebeurtenissen die me moedeloos maken. Ook dit jaar aanslagen op allerlei plekken, nog steeds zijn zoveel mensen op de vlucht, en spanningen tussen groepen mensen blijven aan de orde van de dag. En dit jaar natuurlijk ook nog dat corona-virus dat ons op zoveel terreinen in de weg heeft gestaan.

Advent kan daarom voor mij niet op een beter moment komen. Ik houd van de teksten en liederen die hun ogen niet sluiten voor de werkelijkheid, maar tegelijkertijd openingen bieden naar hoop en verwachting. Ik las eens ergens: ‘advent trekt scheuren in de werkelijkheid, en door die scheuren valt Gods Licht ons bestaan binnen’. Een mooi beeld vind ik dat en ik trek me er graag aan op.

Ik wil dat het waar is, dat het duister het laatste woord niet heeft, en dat het Kind in wie God in ons midden is gekomen, ons een weg gewezen heeft die ons brengt bij een leven waarin trouw en recht het voor het zeggen hebben. Een leven dat de kleur van Gods licht heeft. Ik wil geloven dat het kan en ooit zal zijn. Advent helpt mij dat geloof vast te houden en te voeden.