Bericht voor thuisblijvers, 4 december

Monique Maan

Kleumend op de kade bij de intocht, vol verwachting klopte mijn hart, ‘s ochtends de spanning of er iets in mijn schoen zou zitten, en op 5 december ineens die mand met cadeautjes in de hal. Ik bewaar goede en warme herinneringen aan het Sinterklaasfeest.

Toen we onze kinderen adopteerden, was de vraag hoe we hen wel of niet mee wilden nemen in het verhaal over Sint. Onze dochter was ruim 6 toen ze bij ons kwam en het opbouwen van vertrouwen was zo’n belangrijk thema! Het leek ons niet wijs haar het geloof in Sint ‘aan te leren’ om haar dan een jaar later te laten ontdekken ‘maar het is niet waar’. Want wat zou er dan nog meer niet waar zijn? Dat wij van haar hielden? Dat ze altijd op ons kon rekenen? Dat we haar nooit zouden terugbrengen naar Colombia?

We hebben er daarom toen voor gekozen om onze kinderen vanaf het begin te vertellen dat Sinterklaas iemand is van heel lang geleden, en dat we elk jaar eigenlijk een soort spel spelen met elkaar, vol verrassingen en gezelligheid. Mensen geven elkaar cadeautjes en doen alsof Sinterklaas ze geeft, en vooral de kinderen staan in het middelpunt. We hebben ook benadrukt dat jonge kinderen vaak geloven dat Sinterklaas écht nog bestaat en dat iedereen zélf achter dat geheim moet komen. Niet verklappen dus!

Is er een overeenkomst tussen Sinterklaas en God? Of hij/Hij wel of niet bestaat – mensen kunnen er verschillend over denken. Maar dat zijn/Zijn intenties zichtbaar worden in het goede dat wij voor elkaar doen, dat is een ding dat zeker is.