Bericht voor thuisblijvers, 19 januari

Monique Maan

Het gebed staat voor mij voor de relatie tussen God en mens.

Veel in ons leven en geloven is ‘praten over’, maar het gebed is wezenlijk anders. Ik ervaar het als de uitnodiging om met God en mensen te delen wat mij bezighoudt. In het gebed mag ik uiting geven aan wat leeft in de wereld om me heen, de vreugde, de zorgen en het verdriet uit mijn eigen leven en dat van hen met wie ik me verbonden weet. En als dat met woorden of in stilte uitgesproken en gedeeld is, komt er ruimte om open te kunnen staan voor wat van Godswege naar me toekomt en aan me gevraagd wordt. Bidden is zo bezien leeg worden om me weer te kunnen laten vullen.

Deze week is het de week van gebed voor eenheid van christenen. Eenheid betekent niet dat je allemaal hetzelfde moet zijn of worden. Of het ooit tot één kerk zou kunnen komen, betwijfel ik en dat hoeft wat mij betreft het streven ook niet te zijn. Want ik voorzie dat we dan veel te veel zouden blijven hangen in discussies over dogma’s en vormen. Laat ieder zijn of haar geloof beleven op een manier en in geloofsgemeenschap die bij hem of haar past. Maar zo’n week waarin we er expliciet bij stil staan dat we elkaar ook in al onze verscheidenheid zien en herkennen als mensen onderweg met God, als mensen die open willen staan voor het beroep dat Hij op hen doet, dat is toch mooi.