Bericht voor thuisblijvers, 30 januari

Hubertien Oostdijk

Als ik aan mensen zou vragen wat hun grootste verlangen is dan zullen de meeste mensen, denk ik, zeggen ‘geen corona meer’. Want we zijn er wel klaar mee….

Wat ik heel lastig vind aan corona is dat je je spontaniteit dreigt te verliezen, het even een arm om iemand heen slaan kan nu niet. Maar ik zal eerlijk opbiechten dat het niet altijd gelukt is, de laatste maanden ben ik nogal betrokken geweest bij overlijdens en in het intense verdriet van nabestaanden valt het niet altijd mee om je handen thuis te houden en andersom merkte je dat ook, mensen die jou vastpakken. Aan het geen handen geven wen je wel, het niet iedere keer begroet worden met drie zoenen is soms zelfs prettig, maar geen hand om iemand heen slaan die heel verdrietig is, dàt is heel lastig.

Maar misschien focus ik wel te veel op corona, mijn echtgenoot las ergens, ‘mensen die gezond zijn hebben veel verlangens, mensen die ziek zijn maar één’. En inderdaad, je zou er het schaamrood van op de kaken krijgen, als je ziek bent wil je maar één ding en dat is weer gezond worden en wat ik wil, een hele lijst, waarin, geen corona meer, met stip op één staat!

Hebben we ook nog verlangens na corona? Keren we dan weer terug naar de wereld van 2019 zeg maar of gaan we toch op een andere manier leven? Brengt het ons ook wat? En welke rol speelt God daarin? Bidden we nu meer in corona tijd? In mijn hoofd komt een regel uit lied 362 naar boven ‘Hij die verlangen wekt, verlangen stilt – vrees niet, Hij gaat met ons, een weg van dagen’. Ondanks alles is God bij ons betrokken, Hij laat ons niet los.