Bericht voor thuisblijvers, 5 februari

,

Monique Maan

Mijn kinderen komen uit Colombia. In het gebied waar zij vandaan komen is het eigenlijk altijd, het hele jaar door, zo’n 23 graden. De variatie in het weer zit daar niet in temperatuur, maar in regen die wel of niet valt.

Hun eerste winter in Nederland was dan ook een schokkende ervaring. Het begon al in de herfst: blaadjes werden bruin en vielen van de bomen, bloemen gingen dood, de tuin werd kaal. Er kwam een soort paniek over onze oudste twee (toen 6 en 5 jaar): wat gebeurt hier, gaat alles dood? Dit hadden ze nog nooit meegemaakt in hun leven!

Wij probeerden hen gerust te stellen: na de winter komt het voorjaar en dan gaat alles weer groeien en bloeien. Maar ze geloofden dat echt niet zomaar…

Ik herinner me nog steeds hun grote opwinding toen ze in januari / februari, midden in de winter nog, een eerste sneeuwklokje in de tuin ontdekten. Het was waar! Alles leefde nog en er kwam weer van alles op gang in de natuur!

We zitten op dit moment ook midden in de winter. Letterlijk, maar voor veel mensen ook figuurlijk: zoveel is somber en koud, kaal en doods. En je kunt soms bijna niet geloven dat het ooit weer beter wordt, dat we er weer op uit mogen gaan, elkaar kunnen ontmoeten, iets drinken op een terras, een uitstapje plannen en niet meer voortdurend opletten of je je mondkapje wel bij je hebt.  Maar die tijd komt, heus. Na iedere winter wordt het voorjaar.