Bericht voor thuisblijvers, 6 februari

Pierre Eijgenraam

Mijn geliefde oma overleed op 26 februari 1986. Haar overlijden maakte een grote indruk op mij omdat ik erbij was op het moment dat ze haar laatste adem uitblies (of misschien eigenlijk: niet meer uitblies).

Op dezelfde dag werd ook de Elfstedentocht gereden. Het was een merkwaardig contrast: de uitgelaten stemming in de woonkamer van het verpleeghuis waar iedereen bij de TV zat te juichen, en het kamertje daar vlak naast, waar we met een paar familieleden bij oma zaten te waken.

Drie dagen later zag de wereld er volkomen anders uit. Het was opeens lente geworden. Het zonnetje scheen, het was lekker weer! De krokussen wisten niet hoe snel ze in bloei moesten komen, de vogels zongen weer en de weilanden stonden in bloei.

Zelden heb ik me meer verwonderd over de veerkracht van de natuur. Waar waren al die bloemen en vogels geweest tijdens de strenge winter? Hoe hadden ze overleefd?

En ik dacht: het leven gaat verder. Ook zonder oma. Maar ik mis haar nog altijd.