Bericht voor thuisblijvers, 15 februari
Toen we begonnen met deze berichten hadden we zoveel schrijvers dat we elke week een paar mensen ‘vrij’ konden geven. Maar in de loop van de tijd is, om uiteenlopende redenen, een aantal van hen gestopt. Vorige week namen we afscheid van ds. Hubertien Oostdijk; daarmee hadden we nog vijf schrijvers over.
We zijn daarom heel blij dat Jos Hordijk, gemeentelid in Arnhem-Noord, en Kees van Keulen, gemeentelid en organist in Arnhem-Zuid, ons schrijverscollectief komen versterken!
Dat is ook om een andere reden een goede zaak. Aan het begin waren alle schrijvers dominee of kerkelijk werker. Langzaam maar zeker nemen we ook in deze kolommen afscheid van de domineeskerk!
In de komende week valt aswoensdag: het begin van de veertigdagentijd of vastentijd. En hoewel aswoensdag in de protestantse kerken nog nauwelijks gevierd wordt, zijn het inmiddels lang niet alleen maar katholieken die iets aan vasten doen, al blijkt dat voor veel van onze schrijvers wel de eerste kennismaking met het verschijnsel te zijn geweest.
Vasten is meer dan alleen maar niet of minder eten. Het is ook denken aan anderen voor wie weinig eten geen keuze is maar bittere realiteit. Op verschillende plekken in Arnhem worden in de veertigdagentijd nog sobere rijstmaaltijd georganiseerd: je eet met elkaar droge rijst en doneert de kosten van je gebruikelijke warme maaltijd voor het goede doel.
Zelf heb ik altijd ervaren dat vasten, in welke vorm dan ook, veel geeft. Het is ook: bewuster stilstaan bij de dingen, je even losmaken van wat belangrijk lijkt, maar dat niet werkelijk is.
We wensen u een mooie vastentijd!
Pierre Eijgenraam en Arjen Hiemstra, redactie
Jos Hordijk
Toen ik voor het eerst over vasten hoorde was dat nog echt iets voor katholieken. Jose, mijn partner is katholiek van huis uit en heeft mooie herinneringen aan de vastentijd. Als voorbereiding op het paasfeest mochten de kinderen veertig dagen lang geen snoepjes of koekjes eten. Jose kreeg een trommeltje om het lekkers in te bewaren en als het Pasen was ging het trommeltje open en mocht ze alles wat er in zat opeten. Sommige kinderen dachten een beetje lichter over het vasten en snoepten tussendoor ook al eens wat. Zij klopten op hun buik en zeiden ‘dit is ons snoeptrommeltje’.
Vasten betekende ook op vrijdag afzien, dan aten ze geen vlees maar vis, met botersaus volgens Jose en ze smulden er van. Mijn schoonmoeder van 98 vast nog steeds ieder jaar. Die 40 dagen neemt ze geen honing in haar thee en geen koekje erbij.
We kennen natuurlijk het vasten van moslims. Gedurende de Ramadan wordt er tussen zonsopgang en zonsondergang niet gegeten of gedronken. En ’s avond vieren ze feest met familie en vrienden. Zo voelen ze zich verbonden met hun geloofsgenoten wereldwijd.
Maar hoe zit dat met protestanten? Vasten die ook? In mijn jeugd hoorde ik er in ieder geval nooit over, maar sinds ik in Arnhem woon en in de Diaconessenkerk kwam hoor ik wel van sobere maaltijden, kaarten met paasgroeten sturen naar gevangenen en persoonlijk afzien van voedsel of activiteiten. Dit jaar vasten we eigenlijk allemaal, of we willen of niet.
