Bericht voor thuiszitters, 11 maart

,

Jos Hordijk

Op mijn eerste stagedag bij Kruispunt leerde ik dat het niet de bedoeling was dat wij de bezoekers van de inloopmiddagen mee naar huis namen.

Op een dag stond  er een Bosnisch gezin met kinderen bij Kruispunt op de stoep.  Zij waren op zoek naar onderdak. Na wat overleg met andere bezoekers en wat telefoontjes plegen kwam er een aanbod van het stoelenproject. Het gezin mocht één  nacht opgevangen  worden in de ruimte van het stoelenproject. Dat het maar één nacht mocht was omdat het stoelenproject pas twee dagen later officieel zou beginnen met de winteropvang. Er was echter ook één voorwaarde aan verbonden, er moesten twee medewerkers van Kruispunt mee om bij het gezin te overnachten.

Eén van de bezoekers bood zijn hulp aan. Een andere vrijwilliger en ik zelf besloten ook bij het gezin te blijven en zo hebben we die nacht samen in de ruimte van het stoelenproject geslapen en de volgende morgen met elkaar ontbeten.  Na het ontbijt moesten wij het gezin op hoop van zegen met uitvoerige aanwijzingen over de dichtstbijzijnde kerk weer op pad sturen. Deze nacht en vooral het moment dat we op goed geluk afscheid van elkaar namen ben ik nooit vergeten. We hadden het gezin opgevangen en zette het ook weer op straat.  De vreemdelingen onderdak geven,  ik weet niet of wij daar wel zo goed in zijn. Ik voelde me toen wel tekortschieten.