Bericht voor thuiszitters, 12 maart

Monique Maan

Op 17 maart zijn de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Omdat ik nog niet weet op welke partij ik zal gaan stemmen, vul ik op internet de Stemwijzer in.  Dertig stellingen komen op het scherm voorbij, en als ik het ingevuld heb zal ik kunnen ontdekken welke partijen wel of niet bij mijn opvattingen aansluiten.

Eén van de stellingen luidt ‘Nederland moet meer vluchtelingen opnemen dan het nu doet.’ Het is een stelling die naadloos aansluit bij het werk van barmhartigheid dat deze week centraal staat: de vreemdelingen onderdak bieden.

De Stemwijzer geeft me drie opties: groen duimpje omhoog dat ‘helemaal mee eens’ betekent, een rood duimpje omlaag oftewel ‘helemaal mee oneens’, of een golfje dat staat voor ‘neutraal’.

Het lastige met deze manier van reageren is dat het nooit recht doet aan de werkelijkheid. Ik kan allerlei redenen bedenken waarom ik er niet zo ongenuanceerd op kan antwoorden: hoeveel vluchtelingen per jaar dan, en uit welke landen wel of niet, hoe beoordeel je hun verhaal, en welke eisen wil je stellen wat betreft inburgering bijvoorbeeld?

Maar de Stemwijzer laat geen ruimte voor nuanceringen. En eigenlijk is dat ook wel goed.

Je moet in het leven niet alles willen beredeneren en uitgedacht hebben voor je een stap zet. Want dan kom je nergens en gebeurt er niets. Bij belangrijke zaken moet je het lef hebben om je hart volgen. In barmhartigheid zit tenslotte niet ook voor niets het woord ‘hart’. Ik zet de cursor op het groene duimpje en klik.