Bericht voor thuisblijvers, 12 april
De serie over de ‘werken van barmhartigheid’ besluiten we met het thema ‘zorg van de schepping’. Sinds enige tijd noemt men dit wel het achtste werk van barmhartigheid.
Dat heeft zeker iets te maken met de huidige paus Franciscus. In 2015 schreef hij zijn encycliek ‘Laudato si’ over de zorg voor ons gemeenschappelijk huis: de aarde. De titel (‘Geprezen zijt Gij’) verwijst naar het beroemde ‘Zonnelied’ van Franciscus van Assisi.
In het zonnelied bezingt Franciscus zon, maan en sterren, vuur, water en wind als onze broeders en zusters, die samen met ons de Heer prijzen. Alleen de aarde noemt hij ‘onze moeder’… Een Nederlandse versie van het zonnelied vindt u in het nieuwe Liedboek, nummer 742. In het ‘oude’ Liedboek van 1973 vindt u een andere versie als Gezang 400.
In Genesis 2 krijgt de mens de opdracht om de tuin waarin hij/zij is geplaatst ‘te bewerken en te bewaren’. Eeuwenlang was dat bewerken onze grootste uitdaging. In de afgelopen jaren zijn we langzaam gaan beseffen dat het nu om het ‘bewaren’ zal gaan.
Pierre Eijgenraam en Arjen Hiemstra, redactie
Maandag 12 april, door Elsje Pot
Bij ‘de zorg voor de schepping’ ben ik mij pijnlijk bewust dat er een grote kloof gaapt tussen theorie en praktijk. In mijn studententijd dacht ik autoloos door het leven te kunnen gaan. Ik had als beginnend predikant in Giethoorn nog geen rijbewijs. Toen we er woonden, kochten we een auto. Mijn echtgenoot kon met het openbaar vervoer niet op tijd op zijn werk in Amsterdam zijn.
Op mijn fiets, met de bus, chaufferende gemeenteleden en af en toe liftend langs de weg deed ik het pastorale werk bij gemeenteleden thuis en in de ziekenhuizen in Meppel en Zwolle, dat was tamelijk tijdrovend. Ik nam rijlessen en met mijn rijbewijs kwam er een tweede auto.
In de loop der jaren kwamen er steeds meer dilemma’s bij in die zorg om de schepping: wel of niet biologische producten, krijgen de producenten een eerlijke prijs voor hun product, wel of geen vlees, wel of niet vliegen, hoe koop ik in zodat ik met zo min mogelijk verpakkingsmateriaal zit? Me schuldig voelen als ik een tas vergeet mee te nemen. En sinds kort vraag ik me bij alles af: heb ik dit wel echt nodig?
Onlangs las ik wat het aan energie (en dus ook aan CO2uitstoot) kost als we internetten en e-mails verzenden. Het leven wordt er niet makkelijker en zorgelozer van. Terwijl zorg voor de schepping bij mij een lekker temperatuurtje en een zonnetje oproept, het ademt voor mij de sfeer van “en God zag dat het goed was”.
