Bericht voor thuisblijvers, 4 mei

Kees van Keulen

Soms richten mensen voor een overledene een “altaar” op, vaak met foto, kaars, en voor de overledene typerende spulletjes. Een prima vorm van herdenken! Maar maakt u het ook mee, dat je als familie bij elkaar komt en de naam van een niet heel lang geleden overleden familielid niet valt? Zo makkelijk is herdenken kennelijk niet.

Nadat mijn ouders waren overleden, spraken wij af de erfenis te reserveren voor reünies. Eenmaal per jaar in het voorjaar (rond de verjaardagsdatum van onze vader) met alle nakomelingen van onze ouders en hun partners (inmiddels zo’n 130), en in het najaar (rond de verjaardagsdatum van onze moeder) met alleen hun kinderen en partners. Op de eerste, de “grote”, zijn er inmiddels tientallen van de vierde generatie, die als je mijn ouders als eerste aanmerkt, hen nooit heeft meegemaakt. Op de “kleine” gaat het vaak over vroeger en wassen we elkaar de oortjes, omdat de oudsten zo’n andere herinnering aan de opvoeding hebben als de jongsten en we zo verschillend tegen onze ouders aankijken. Die uiteenlopende zienswijzen worden lang niet altijd geaccepteerd. Over “herdenken” gesproken! Maar verder is het zeker gezellig. Sinds kort komen we als broers en zus ook in juni bij elkaar, rond de verjaardagsdatum van een overleden zus.

Inmiddels zijn zo’n tien familieleden uit deze kring overleden. En dan valt op dat hun namen nauwelijks vallen, wat voor de meest direct betrokkenen een gevoel van eenzaamheid kan geven. Het vinden van een goede vorm voor herdenken kan lastig zijn.