Bericht voor thuisblijvers, 9 mei

Arjen Hiemstra

Één herdenking zal ik niet snel vergeten. We waren op 22 juli 2011 op vakantie in Noorwegen. Via het thuisfront kregen we na verloop van tijd te horen dat er een aanslag was gepleegd op het regeringscentrum in Noorwegen en dat daarna 70 jongeren vermoord waren door een Noorse terrorist op het eilandje Utoya.

Enkele dagen later was er een herdenking op het plein van het stadje van onze camping. We zagen de mensen lopen. In stilte bij elkaar komen. Er waren een paar sprekers die we niet hoorden. En we merkten de gemeenschappelijke rouw die gedeeld werd.

Een paar dagen later waren we in Oslo. En het herdenken ging verder. In de Domkerk was het bomvol, niet met toeristen zoals wij, maar met allerlei mensen uit de stad en daarbuiten die een kaarsje aan wilden steken om zoveel onnodig leed te herdenken. Op de Karl Johans Gate lag een lint van witte rozen vanaf het station tot aan het koninklijk paleis, kilometers verder.

In het Vigelandpark lagen enkele rozen bij het ‘boze jongetje’ En mensen stonden in stilte er omheen. En je voelde een boosheid opkomen, waar je niets mee kon.