Bericht voor thuisblijvers, 13 mei

Jos Hordijk

Ik ben van na de bevrijding, dat klinkt vrij en blij, maar vrijheid is een breed begrip. In mijn jeugd gingen veel jongens naar de lts en vrijwel alle meisjes naar de huishoudschool. En daarna aan het werk. Na de trouwdag bleef de vrouw meestal thuis en zeker als er kinderen kwamen. Ik was me als jonge vrouw nergens van bewust. Niet van de cultuur, noch van de positie van vrouwen. Iedereen was normaal en ook ik bewandelde het pad dat voor me uitgestippeld was. Toch wrong er iets: ik voelde me niet vrij.

In de jaren 70 ging ik naar de kerk in Duiven waar ik aan de lippen van de jonge ds. Grandia hing. Daar ging het eerste luikje open: ‘ hoe willen wij als christen in de wereld staan? ’ Daar had ik nog nooit over nagedacht. Een jaar of wat later kwam de 2de feministische golf over ons land en waaiden er nog wat luikjes open. Best gek dat een getrouwde vrouw voor 1965 niet eens een huis kon kopen of een bankrekening openen zonder toestemming van haar man en dat een man tot 1970 wettelijk hoofd van het gezin was!

De openstelling van het huwelijk voor paren van gelijk geslacht in 2001 was het (vrijheids)kersje op de taart. Uiteindelijk ging de wereld voor me open, met dank aan Bram Grandia, Joke Smit, Anja Meulenbelt, Henk Krol en al die bevlogen voorvechters voor gelijke kansen en een betere wereld. Ik voel me schatplichtig aan hen. Voorvechters zijn zo nodig.