Bericht voor thuisblijvers, 26 mei

,

Pierre Eijgenraam

Vijftig worden; ik vond het wel een stoere leeftijd. Niet meer piep, maar nog min of meer in de kracht van je leven, en met de nodige levenservaring achter je: je hebt ‘Abraham gezien’.

Zestig worden vond ik verschrikkelijk. Dan is je leven toch wel bijna voorbij, de aftakeling ligt in het verschiet…  Ooit was ik sportief en slank, maar zo woest aantrekkelijk als vroeger zal ik wel nooit meer worden. Bovendien had ik graag de perfecte dominee willen zijn, wijs en ervaren: iemand die weet waar Abraham de mosterd haalt….

Inmiddels ben ik 61. Ik word tot de ‘ouderen en kwetsbaren’ gerekend en verlang terug naar de tijd dat er nog geen mobiele telefoons bestonden.

Vroeger was ik een moderne dominee, een beetje een jonge hond maar dat nam men wel voor lief. Tegenwoordig merk ik steeds vaker dat ik als ouderwets word gezien; mosterd na de maaltijd!

Ondertussen blijkt het leven gewoon door te gaan. Ik leer nog steeds nieuwe dingen, en als ik even mijn best doe blijkt mijn conditie nog best in orde. Ik kan nog creatief zijn en ik hoef –ook voor mezelf- niet meer te voldoen aan wat ‘men’ van mij verwacht. Om met Youp van ’t Hek te spreken: ‘ik merk elke dag/ dat ik mij vergis en dat er nog een dag over is…’