Bericht voor thuisblijvers, 12 juni

Jos Hordijk

 Al vroeg in mijn leven nam ik me voor met mijn tijd mee te gaan.  Zo zou ik mijn hele leven naar popmuziek luisteren. Maar mijn eerste kind was een huilbaby en al snel moest de radio zacht als ik popmuziek hoorde. Er kwamen nog twee kinderen en voor ik het wist zong ik alleen nog maar kinderliedjes en vroeg me af of dit alles was. Toen hun vader en ik uit elkaar gingen raakte mijn leven in een stroomversnelling. Ik ging alsnog studeren en kreeg een baan in het volwassenenonderwijs. Ik rende van werk naar station en van station naar huis waar ik nonchalant op de bank ging zitten (mama is altijd thuis) en was nog steeds jong met een heel leven voor me.

En nu, zoveel jaren later voel ik me ontzettend dankbaar met hoe mijn leven gelopen is en dat ik een oude dag mee maak. De clichés over ouderen blijken ook uit te komen. Vroeger was niet alles beter, maar bepaalde dingen toch wel. Me ergeren aan veranderingen is dat geen teken aan de wand?  De taalverruwing, de omgangsvormen, Hollywoodromantiek en de uitspraak van mensen op tv zijn een doorn in mijn oog. Vanaf de bank roep ik richting televisie ‘wat doet die klemtoon daar?’ Het liefst zou ik het goede van vroeger conserveren en het beste van nu er mee combineren. Maar of dat zorgwekkende tekenen aan de wand zijn? Een beetje mopperen mag toch wel? Ik voel vooral het geluk dat ik een stukje van de wereld ben.