Bericht voor thuisblijvers, 26 juni
Pierre Eijgenraam
Toen ik een jaar of zeventien was kocht ik mijn eerste platenspeler, compleet met twee geluidsboxen. Hij kostte 625 gulden, een enorm bedrag dat ik bij elkaar had gespaard met zakgeld, verjaardagsgiften en mijn eerste vakantiebaantje. Een rib uit mijn lijf!
Mooi was het ding niet, maar het ‘hifi’ geluid vond ik fantastisch. Ik was er heel trots op èn heel zuinig; hij is tot na mijn studententijd in gebruik gebleven.
Tegenwoordig gaat het meestal anders. Als ik iets nodig heb, dan koop ik het. Voor grotere uitgaven moet ik soms even rood gaan staan of wachten op het vakantiegeld. Maar het gevoel, dat ik als tiener kon hebben bij zo’n grote aankoop, heb ik nog maar zelden.
Ik ben me er zeer van bewust dat het een grote luxe is om zo te kunnen leven. Mede daarom houd ik mijzelf en mijn kinderen voor dat het belangrijk is om de waarde te beseffen van de spullen die je hebt. En dat het goed kan zijn om iets wat je graag wilt juist niet meteen aan te schaffen.
Ooit heb ik een mooi oud opwindhorloge gekocht bij een winkel die antieke klokken verkocht. Ik was er zeer aan gehecht en droeg het vrijwel elke dag. Op een kwaad moment is het zoek geraakt, geen idee hoe. Daarna heb ik ruim twee jaar zonder horloge geleefd. Voor mijn verjaardag in januari heb ik van mijn moeder een nieuw horloge gekregen. Ik hoop het tot mijn dood te blijven dragen.
