Bericht voor thuisblijvers, 28 juni
De schrijvers laten deze keer hun licht schijnen over ‘Het einde van de tunnel’. Of dat nu symbolisch is (corona is op z’n retour) laten we maar even in het midden, feit is dat het einde van de tunnel meestal opluchting teweegbrengt.
Tunnels blijven toch opmerkelijke fenomenen. Je gaat erin en eruit en ondertussen ben je onder de grond. Het is er donker, je hebt licht bij je of het hangt ergens in de tunnel en als de tunnel werkelijk recht is zie je aan de beide uiteinden licht binnenvallen.
Vaak zijn ze buitengewoon functioneel: voordat er tunnels waren, was het oversteken van de Alpen een levensgevaarlijke klus. Dat is het aanleggen ervan trouwens ook: regelmatig hoor je dat er ongelukken gebeuren tijdens het aanleggen daarvan. Daarom wordt de heilige Barbara van Nicomedia (waarvan gezegd wordt dat ze opgesloten zat in een kelder) bij de tunnelbouwers ook aangeroepen om de veiligheid te bevorderen tijdens de klus.
Sommige mensen zijn gefascineerd van tunnels, anderen kunnen er niets mee en zijn het liefst weer snel buiten.
De redactie
Kees van Keulen
De redactie had een vooruitziende blik en ging er bij het opstellen van de onderwerpenlijst – maanden geleden – vanuit, dat de corona-pandemie nu (bijna) voorbij zou zijn. Zouden we er lekker nog eens over los kunnen gaan.
Bij mij – en vast veel anderen – komt dan de vraag naar boven, wat dit voor de kerkgang betekent. Zouden de voorheen trouwe kerkgangers er inmiddels aan gewend zijn niet meer naar de kerk te gaan, het wel best vinden voor de tv te zitten en een perfect lopende dienst “mee te maken”? De uitzendingen van onze eigen kerkdiensten via Kerkomroep.nl liepen toch bepaald niet vlekkeloos! Wie zou er de afgelopen maanden achter zijn gekomen er niets aan te hebben gemist? Zouden de ouders met kinderen wegblijven, nu de kinderen niet beter weten? En dan de velen die – begrijpelijk met verdriet – afstand hebben gedaan van De Kandelaar en niet eens de kans hebben gekregen te wennen aan een nieuw huis? Wat zou de consequentie ervan zijn, dat we zolang na de dienst geen koffie hebben gedronken?
Het einde van de tunnel. Licht? Een zwart gat? Of laat het ons koud? In ieder geval ben ik ervan overtuigd, dat we er niet op hoeven te rekenen, dat God haar/zijn kerk ervoor zal behoeden geheel verloren te gaan. We moeten onszelf de vraag stellen: Kunnen we niet zonder de kerkdiensten en gaan er koste wat kost mee door, of houden we ermee op?
