Bericht voor thuisblijvers, 2 juli

Monique Maan

Ik houd niet van tunnels. Ik kijk graag van me af en het opgesloten gevoel van een tunnel is dus niets voor mij. Gelukkig heeft elke tunnel een eind waar het licht en ruimte doorbreken.

Veel mensen hebben de coronatijd als een tunnel beleefd. We waren beperkt in ons doen en laten, veel was angstig en onzeker en niemand wist wanneer we uit deze tunnel zouden komen, en hoe het leven dan zou zijn.

Ik herinner me een vakantie in Zwitserland waar we een lange tunnel doorgingen. We gingen ‘m in met regen en kou en we kwamen eruit in zon en warmte. Wie weet is het zo ook met de corona-tunnel. Een boeiende vraag om nog eens met elkaar over door te praten: wat laat je achter in de pré-coronatijd en welke ervaringen werpen nieuw licht op je leven? Zijn er dingen die je echt anders wil gaan doen, of die je nu anders beleeft?

Ik kan me voorstellen dat die vragen niet voor iedereen even eenvoudig te beantwoorden zijn. Als je bedrijf zwaar geleden heeft, of misschien wel failliet gegaan is, als je ziet hoe je kinderen hun gevoelens van depressie echt niet zomaar verwerkt hebben, als een dierbare ziek was, of misschien zelfs overleden en je kon elkaar nauwelijks nabij zijn.

Dat er dan ook aan de tunnel waar je voor je gevoel misschien nog middenin zit, een eind mag komen. Of dat er tenminste mensen mogen zijn die je in die tunnel een eindje tegemoet komen.