Bericht voor thuisblijvers, 8 juli

Oost west,… Monique Maan

Toen ik bevestigd werd als predikant, was één van de Schriftlezingen Genesis 12: 1- 9, het verhaal over de roeping van Abram. Hij moet wegtrekken uit de voor hem bekende omgeving, weg bij zijn familie en vrienden. Geen ‘Oost west, thuis best’ meer voor Abram en Saraï. Gods stem riep en ze gingen op hoop van zegen. Zo voelde het predikantschap voor mij ook. Het was beginnen aan iets totaal nieuws, op hoop van Gods zegen. We gingen ook wonen in een deel van het land dat voor mij behoorlijk onbekend was, familie zat op 3 uur rijden. En toch voelde ik me er heel snel thuis. Dat kwam door de hartelijkheid van de gemeenteleden. Ze waren gewend om elke vier jaar een nieuwe predikant te krijgen en altijd iemand die vers van de universiteit kwam, zonder enige ervaring. Ze hadden het zich eigen gemaakt: iemand zo ontvangen dat zij/hij zich welkom voelt! Het werd me duidelijk dat ‘thuis’ niet automatisch verbonden is met de plek die je kent, maar veel meer met een gevoel.

Nu de kerken weer steeds meer opengaan, kunnen we eindelijk van onze nieuwe gebouwen een thuis gaan maken. Soms is dat misschien nog wat moeizaam, gaan dingen anders dan je gewend was, is alles niet meer zo vertrouwd als voorheen. Maar we kunnen het, daarvan ben ik overtuigd: met elkaar een thuis maken voor wie elke week komt, en voor wie misschien toevallig eens binnenwandelt. Onder de hoede van Gods zegen.