Bericht voor thuisblijvers, 10 juli
Oost west,… Pierre Eijgenraam
Vijfentwintig jaar geleden maakte ik mijn voettocht naar Santiago de Compostela. Wie dat helemaal goed wil doen –en zo iemand ben ik wel!- loopt na aankomst daar nog twee dagen verder naar Finisterra, letterlijk ‘Einde van de wereld’. Pas als je -op dit meest westelijke punt van het Europese vasteland- de zon in zee hebt zien zakken ben je klaar om huiswaarts te keren. En het is maar de vraag welke reis lastiger is: heen of weer terug.
Mijn jongste broer was een fanatiek padvinder. Na een weekeind kamp, kwam hij terug met een verwilderde blik in zijn ogen. Het duurde soms een volle week voor hij weer enigszins te genieten was in huis.
Na mijn tocht begreep ik hem veel beter. Onderweg heb je nagedacht, nieuwe ervaringen opgedaan en gefantaseerd over hoe je de dingen thuis voortaan héél anders zult gaan aanpakken. Eenmaal thuis blijkt dat moeilijker dan gedacht. Thuis heb je geen excuus, thuis kun je niet doen alsof je ergens anders bent.
Blaise Pascal (1623-1662) heeft ooit gezegd: ‘Alle narigheid onder de mensen komt voort uit het feit dat ze niet rustig thuis kunnen blijven bij zichzelf… ‘
Ik vat die uitspraak vooral symbolisch op: Probeer vrede te vinden met jezelf en gelukkig te zijn op de plek -in de wereld, in het leven- waar je nú bent –al kan er tegelijkertijd van alles te wensen over blijven.
Dat is een mooi streven! Maar in mijn ervaring is het wel hard werken.
