Bericht voor thuisblijvers, 2 augustus

De televisieserie ‘Roots’ uit 1977 maakte grote indruk op de kijkers. Het was een verfilming van het gelijknamige boek door Alex Haley. Daarin beschrijft hij het lot van Kunta Kinte, die in Gambia gevangen wordt genomen en als slaafgemaakte in de Verenigde Staten terecht komt. Een aantal generaties later, die ook in het boek beschreven worden, wordt Kunta Kinte een voorouder van de auteur. Hoewel het boek de nodige dichterlijke vrijheden schijnt te bevatten geldt het, samen met de serie, nog altijd als een indringende aanklacht tegen de slavernij.

Sinds de serie is ‘roots’ ook een gangbare term geworden voor ‘afstamming’: waar liggen je wortels? Daarover gaat het deze keer.

Redactie

 

Monique Maan:

Naarmate ik ouder word, sta ik meer stil bij mijn wortels. Op m’n 18e ben ik vertrokken uit het dorp waar ik opgegroeid ben. Het was omdat ik ging studeren, maar ik had het er ook wel gezien en dat iedereen altijd wist ‘van wie je er één was’….. En toch, al vertrok ik met zoveel overtuiging, het bleef ook altijd trekken. Mijn moeder woont er nog steeds en dus kom ik er nog met regelmaat. Er is nog steeds zoveel terug te vinden uit mijn kindertijd. De kleuterschool is nu weliswaar een kinderdagverblijf en het oude zwembad is allang vervangen door een zwemparadijs. Maar zet me in de polder, of laat me lopen op de buitendijk, en ik ben thuis. En kom ik in de plaatselijke super ineens een oude bekende tegen, dan is dat eigenlijk ook heel erg leuk.

Wortels zitten kennelijk dieper dan je denkt of wilt. Ze verbinden je met de aarde, met het leven zelf.

Ik heb altijd ook geroepen dat ik nooit meer in mijn dorp van herkomst zou willen of kunnen wonen, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik daar de laatste jaren soms aan twijfel. Misschien, ooit, als we met pensioen zijn, wie weet, een huisje in de buurt van zee….

Misschien heb je het als mens wel nodig om een beetje te wrikken aan je wortels om te voelen hoe stevig ze eigenlijk zitten. En hoe prettig dat toch ook is.