Bericht voor thuisblijvers, 5 augustus

Elsje Pot

Toen mijn ouders na meer dan 40 jaar noodgedwongen hun huis en woonplaats moesten verruilen voor een andere woonplek, heb ik in de jaren daarna vaak gedacht: ze zijn ontworteld. Zelf spraken ze niet in dergelijke termen over hun door omstandigheden gedwongen verhuizing, maar voor mij voelde het zo.

Mijn ouders wisten waar hun wortels lagen, hebben zich nooit hoeven afvragen: waar ben ik geboren, wie zijn mijn ouders, maar als je lichaam of je geest je in de steek laat, kun je ook ontworteld raken. Je raakt los van alles wat je dierbaar is: je zelfstandigheid, de mogelijkheden die je hebt, de wereld wordt steeds kleiner. Ik vermoed dat het voelt alsof je jezelf kwijt bent, ontworteld.

Een plant, bloem, struik of boom zonder wortels gaat dood, wortels zijn van levensbelang. Door het gemis van die wortels en alles waardoor dat gemis veroorzaakt werd, verloor het leven van mijn ouders zijn glans en dat maakte de laatste jaren van hun leven moeizaam.

Hoe ingewikkeld moet het zijn voor al die mensen, die al van jongs af aan niet te horen krijgen waar hun wortels liggen, terwijl er wel een sterk verlangen is om daar duidelijkheid over te krijgen? Wortels heb je nodig om te kunnen groeien letterlijk en figuurlijk.

Dat geldt ook voor geloof, ik denk aan de gelijkenis van de zaaier, als het zaad wortel schiet, komt het tot wasdom, op de kale rotsen zonder wortels zal het niet kunnen groeien.