Bericht voor thuisblijvers, 10 augustus

Elsje Pot

Ik ben niet echt een tuinier en zelfs de planten in de vensterbank lijden regelmatig onder een tekort aan water. Alleen de cactussen en een orchidee doen het goed, die kunnen blijkbaar tegen schaars watergeven. Vooral de orchidee verwondert mij: prachtige bloemen aan tamelijk kale sprieten, waarvan ik me regelmatig afvraag: moet ik hem niet eens weggooien? Dat ik dat nog niet gedaan heb, komt vooral omdat ik zelfs dat te veel moeite vind.

Om te groeien heb je water nodig (en wortels, maar daarover ging het vorige week). Zonder water groeit er niks, dat wordt zichtbaar in grote delen van Afrika, in de woestijnen. Aan de andere kant als er een teveel aan water is, spoelt alles weg of gaat het rotten. Zo is water (of het gebrek eraan) een probleem aan het worden, dat ons boven het hoofd groeit.

Je zult maar wonen in die tot woestijn verworden delen van de wereld of op plekken waarvan je niet zeker weet of je droge voeten kunt houden. Op zulke plekken gaat het niet meer om groeien maar om overleven.

Wat zou het mooi zijn als we allemaal de kans zouden krijgen om op te groeien zonder angst, gebrek en zorgen. De afgelopen week raakte ik in gesprek over armoede. Eén van de gesprekspartners zei: “We moeten niet de illusie hebben, dat we alle armoede kunnen oplossen.” Die woorden botsen met mijn idealistische denkbeelden, maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik denk dat hij gelijk heeft.