Bericht voor thuisblijvers 4 september

Elsje Pot

“Wil er nog iemand beginnen?” Ik weet niet hoe vaak dat zinnetje nog klinkt voordat er gegeten wordt. Aan mij wordt het nog wel eens gevraagd vooral door mensen, die weten dat ik predikant ben.

Ik vraag me nu opeens af waarom er gevraagd wordt: “Wil er nog iemand beginnen?” Waarom vragen we niet gewoon of iemand wil bidden? Is dit gebruik zo ingesleten omdat het vroeger in de meeste gezinnen gebruikelijk was om voor het eten te bidden? In 1899 was maar 2,3% van de Nederlanders onkerkelijk en 1975 gaf 26% aan zich niet meer tot een kerk te rekenen.

Als ik uit eten ben of in een groter gezelschap verkeer zal ik niet voor mezelf om stilte voor gebed vragen. Voor zover ik me kan herinneren, deden mijn ouders dat ook niet als wij vroeger als gezin uit eten gingen.

Toen wij zelf kinderen hadden beperkten wij bidden voor het eten tot de avondmaaltijd, we gaven elkaar daarbij een hand en dankten voor het eten. Dit ritueel was zo vertrouwd voor onze toen nog kleine jongens dat uit hun mond op de camping in Frankrijk klonk: “We moeten nog beginnen”. En als we thuis eters hadden, moesten zij, gelovig of niet, ook aan dit ritueel meedoen. Ik kan me niet herinneren dat er ooit iemand geweigerd heeft. Blijkbaar is een gebed waar kinderen je spontaan toe uitnodigen moeilijk te weerstaan.