Bericht voor thuisblijvers, 6 september

Het thema voor deze week is ‘inclusief samenleven’. We lopen daarmee alvast vooruit op de vredesweek, die op 19 september a.s. begint. Bij wijze van inleiding laat ik graag de onderstaande boodschap van de Raad van Arnhem volgen:

‘Van zondag 19 september tot en met 26 september 2021 is er de jaarlijkse, landelijke Vredesweek (sedert 1967).

Nu er zoveel spanningen in de wereld zijn, blijft aandacht voor vrede steeds meer noodzakelijk. Nog steeds immers moeten mensen vluchten voor oorlog en geweld.

Vredeswerk gaat niet alleen over de grote conflicten in de wereld, maar ook over de vraag, hoe wij op kleine schaal het vreedzaam samenleven kunnen bevorderen.

De landelijke organisatie Pax heeft daarom dit jaar aan de Vredesweek het thema ‘Inclusief samenleven’ meegegeven. Toevallig of niet, maar dit is ook het thema dat de Gemeente Arnhem heeft bij haar beleid om het samenleven en de cohesie in de stad te bevorderen.

De Raad van Kerken Arnhem wil alle geloofsgemeenschappen in Arnhem oproepen om in eigen kring in de gebedsdiensten hieraan aandacht te besteden en in deze week te bidden voor vrede.

De Raad van Kerken is een van de 2 samenwerkingsverbanden van christelijke kerkgemeenschappen in Arnhem, maar “vrede” is een thema voor iedereen; het is een thema voor alle mensen van goede wil. Daarom roepen we niet alleen de kerken op om te bidden voor vrede, maar ook moslimgemeenschappen, de joodse gemeenten en alle andere geloofsgemeenschappen in de stad In ons verlangen naar vrede en in de wil om goed met elkaar samen te leven kunnen we eensgezind zijn.’

Met vriendelijke groet, Pierre Eijgenraam

 

Elsje Pot 

Terwijl ik me afvroeg hoe we op dit thema gekomen zijn, ontdekte ik dat het door PAX wordt genoemd als thema voor de vredesweek. Vanmorgen las ik een ontnuchterend artikel in de Volkskrant (30 augustus), waarin nog eens bevestigd werd dat inclusief samenleven Nederlanders bepaald niet makkelijk afgaat. Berichten over de traagheid waarmee wij Afghanen zijn gaan opvangen, de rellen in Harskamp, de opvangcentra aan de rand van Nederland bevestigen dat beeld alleen maar.

Ik heb de afgelopen jaren veel gelezen over hoe de joden sluipenderwijs steeds verder gemarginaliseerd werden met alle gevolgen van dien, boeken over de opvang van gezinnen die terugkeerden uit wat destijds Nederlands-Indië heette, de belofte van zelfbeschikking aan Molukkers, boeken van schrijvers met een Turkse, Marokkaanse en Afrikaanse achtergrond, boeken over het koloniale en slavernij verleden en bij elk boek of artikel over hoe wij in Nederland met andere culturen omgaan stapelt de schaamte zich op.

Inclusief samenleven? Toine Heijmans verwoordde het in de Volkskrant zo: “Het weren van anderen is diep verankerd in de lompe Hollandse klei.” Ik realiseer me dat er grenzen zijn aan wat er mogelijk is, maar mij stoort het dat onze regering keer op keer negatieve signalen uitzendt als het om vluchtelingen gaat. Daarmee voeden onze politieke leiders de angst voor het onbekende en geven daarmee een vrijbrief om vreemdelingen steeds opnieuw weg te zetten als potentieel gevaarlijk. Nederland heeft nog een lange weg te gaan richting inclusieve samenleving.