Bericht voor thuisblijvers, 9 september
Kees van Keulen
Vóór ik mijn bijdragen aan deze Berichten inzend, deel ik ze met Lenie en soms met onze kinderen. Ik zei dat de “Inclusieve samenleving” eraan kwam. “Wat moet ik daar nu weer mee?”
Dochter Janneke:
- Ik denk aan mijn Turkse buurvrouw, die me sinds kort “gedag” zegt, maar als Theo erbij is zelfs niet even opkijkt.
- Als vrijwilliger bij een vrouw-kind-centrum in Malburgen ontmoette ik vrouwen die soms als enige uitje hun gang naar dat centrum hadden. Ik vergeet nooit het moment waarop een (mannelijke) postbode op een ochtend binnenkwam, waarop één van de vrouwen in paniek haar kinderen riep en vertrok. Ik heb haar daarna nooit meer gezien.
We ontdekten onze overeenkomsten door de gesprekken die wij jonge moeders met elkaar voerden. De culturele verschillen veranderden niets aan onze universele wensen, zorgen, angsten en verlangens. Wanneer de vrouwen sterker en zelfbewuster werden en ervoor kozen om meer ruimte in te nemen, bewogen de echtgenoten meestal wel mee en veranderde er iets in de thuissituatie. Interesse in dát wat de vrouwen overdag deden, nam angst en wantrouwen bij de echtgenoten weg. Zoals Einstein al zei: “Als je blijft doen wat je deed, zal je altijd krijgen wat je kreeg.”
- Onze buurvrouw blijf ik natuurlijk gedag zeggen, maar wat zich achter haar voordeur afspeelt? Geen idee! Hier in de Schuytgraaf is alles “lekker” anoniem. Maar hoe was het ook alweer? “Als je blijft doen wat je deed, …” Tja!
