Bericht voor thuisblijvers, 12 september

,

Arjen Hiemstra

“Christelijk onderwijs is onderwijs dat mensen kansen geeft”, zei een leraar godsdienst mij ooit in een ver, ver verleden. Daar bedoelde hij mee dat dit onderwijs mensen kans geeft een weg in te slaan, die je misschien op grond van je afkomst niet zou verwachten. Dubbeltjes werden toen ook al vaak geen kwartjes. Toen mijn ouders de hoofdonderwijzer lieten weten dat mijn broer naar het VWO zou gaan – en dat heb ik geloof ik al eens verteld – werden zij door de hoofdonderwijzer meewarig aangekeken. Dat had hij op grond van de afkomst van mijn ouders niet verwacht.

Je kunt je afvragen of kansen geven  nu hét kenmerk van christelijk onderwijs is en of dat onderwijs nu wel mogelijk is – daar wil ik het vandaag niet over hebben. Maar toen ik nadacht over inclusief samenleven, kwam die uitspraak van de godsdienstleraar bij mij boven. Ik zou de uitspraak willen toepassen op inclusief samenleven: “Inclusief samenleven is samenleven dat mensen kansen geeft” En die kansen brengen mensen op een weg die je op grond van hun afkomst misschien niet zou verwachten.

Natuurlijk, er zijn veel mensen die uit omstandigheden komen die geen garantie bieden voor een goede toekomst: discriminatie, emotionele verwaarlozing thuis, leefsituaties die veel mensen liever anders zien, geweld in velerlei vorm. Die omstandigheden kunnen wij niet allemaal verbeteren. Maar we kunnen mensen wel kansen bieden, vertrouwen geven, ruimte scheppen om opnieuw te beginnen. Dat lijkt mij een mooie taak voor ons mensen. Of we ons nu christelijk noemen of niet.