Vanaf de zijlijn

Arjen Hiemstra:

Altijd ben ik zoet geweest. Een beetje saai eigenlijk wel, misschien zelfs een beetje sullig. Als Sinterklaas kwam was er nooit aanleiding om mij in de zak mee te nemen naar Spanje (dat mocht je toen nog zeggen). Want ik was altijd zoet geweest en nooit boos.

Hooguit verbaasde ik me over anderen. Ik weet niet waarom ik mij zo opstelde. Misschien dat de christelijke opvoeding eraan bijdroeg dat ik nooit boos werd en alles accepteerde wat andere kinderen deden, tegen mij zeiden of in de kinder­wereld uitspookten?

Één keer herinner ik me dat ik het niet accepteerde. En de rest van de dag had ik spijt. Want toen ik mijn vuisten wilde gebruiken op het schoolplein, was de tegen­stander, een grote boerenzoon, een stuk sterker en ik was de onderliggende partij.

In de loop der jaren leerde ik grenzen stellen. Een eigen weg te gaan. Keuzes te maken voor of tegen een bepaald standpunt. Dat was nog een lastig proces, want zoet zijn is vaak makkelijker. Als je accepteert wat de ander doet, zegt of hoe die handelt, levert dat minder lastige vragen op dan wanneer je ergens tegenin gaat.

Tegenwoordig kan ik boos worden. Als iets ten koste gaat van anderen, ga ik er tegenin. Als mensen er een rommeltje van maken, krijgen ze dat (voorzichtig) van mij te horen.

En of ik nog zoet kan zijn? Nog steeds verwonder ik mij over het doen en laten van mensen. Dat zouden meer mensen kunnen doen.