Vanaf de zijlijn
Jos Hordijk:
Toen ik in de vierde klas van de lagere school zat stelde ik een vraag over redactiesommen aan de juf. De juf zei: ‘meisje, meisje, als jij naar de Mulo wilt zal je heel goed je best moeten doen’. En bezegelde mijn lot want ik dacht ’dat kan ik toch niet’. Natuurlijk fantaseerde ik wel over later. Ik hield van kinderen en schooljuffrouw worden was een droom, maar als je niet naar de Mulo mag lukt dat nooit. Verpleegster dan? Dat leek me doodeng en meer beroepen kende ik niet.
Eigenlijk lag er maar één weg voor mij open, dat was moeder worden. Ik stelde me voor hoe ik ’s morgens mijn man uit zou zwaaien en dan achterbleef om opgewekt de ontbijtboel af te ruimen. Ik zou blije kinderen krijgen en een prachtig gezinsleven. (zoals Janneke Jelies van ’Een huis vol’)
Zo is het niet helemaal gelopen. Op mijn 17de werkte ik al in een Philadelphiahuis op de Veluwe. Het halen van mijn diploma Z. verpleegkunde opende later toch nog tot de poort tot verder onderwijs. Maar eerst trouwde ik en werd moeder en vanzelfsprekend huisvrouw.
Dankzij de verzorgingsstaat in de jaren tachtig kon ik na mijn scheiding toch nog studeren en werd NT2 docent bij het Rijn IJssel college waar ik 26 jaar gelukkig les heb gegeven, eerst kort aan moeilijk lerende jongeren en daarna jaren aan anderstaligen. Het onderwijs paste mij inderdaad als een mantel en met het moederschap en de liefde kwam het ook nog goed.
