Vanaf de zijlijn

Arjen Hiemstra

Zo’n veertig jaar geleden begon ik mijn weg als dominee. Eerst de nodige jaren die ik als ‘voorbereidende beschietingen’ zou willen karakteriseren. VWO 5 en 6, een verkeerd gekozen studie verpleegkunde, toen Universitair Godgeleerdheid en “Aanvullende studie met het oog op het predikantschap in de Gereformeerde Kerken in Nederland”. Het was allemaal niet zo doelgericht als het klinkt en het kostte veel tijd. Maar was ik toen dominee?

Ik weet het niet.

In mijn eerste gemeente heb ik veel geleerd. In mijn tweede en derde was het niet anders. En ook nu heb ik het gevoel dat ik nog steeds dingen moet leren – geduld bijvoorbeeld in deze coronatijd – omdat de tijd en de plek steeds weer anders zijn.

De middeleeuwse mystica Julianne van Norwich zegt over die weg van leren mooie dingen. Ze schrijft: “En ik kon zien dat wij noodgedwongen in verlangen en bezinning verkeren, tot de tijd waarop wij zo diep in god binnengeleid worden, dat we onze eigen ziel echt kennen”.

Niet alleen veel kennis over de Bijbel, de Theologie en de kerk heb ik opgedaan in de verschillende gemeenten. Het nodige heb ik er geleerd over de wereld en de mensen. Maar ook de eigen ziel heb ik wel zo’n beetje leren kennen.

Er was verlangen. Er was bezinning. Die veertig jaar mag je zelfs noemen een binnengeleid worden in god.