Vanaf de zijlijn

Pierre Eijgenraam

Het was nog vóór corona, maar niet heel lang ervoor: 23 augustus 2018. Op een kade aan de Amstel staan vijf grijzende dominees naar een bootje te turen, dat nadert over de rivier. Eén van die dominees was ik.

Het was die dag veertig jaar geleden dat wij elkaar in 1978 voor het eerst ontmoetten, als aankomende studenten theologie. Allemaal een jaar of achttien, net eindexamen gedaan en voor het eerst op kamers -hoewel één van ons eerst nog een jaar in Amerika had doorgebracht.

Het was een mooie dag met prachtig weer. We maakten een boottocht over de Amsterdamse grachten en langs oude herinneringen, hoewel sommige grachten waren afgesloten. In en rond de Nieuwe kerk van Amsterdam (die van Arnhem bestond toen nog niet..) werd gevierd dat 70 jaar geleden daar de wereldraad van kerken werd opgericht. Vanwege hoog bezoek moest ook het varend verkeer daar uit de buurt blijven.

Waar blijft de tijd?  ‘Leer ons zo onze dagen tellen’, zegt Psalm 90, ‘dat wij een wijs hart bekomen’. Ouder en wijzer zijn we vast wel geworden. En wel bijzonder: nog allemaal werkzaam als dominee of godsdienstleraar.

Maar ik kan nog wel eens terugverlangen naar 40 jaar geleden, toen we nog jong en onbevangen, vol idealen en met veel vrolijkheid de studentenwereld betraden. ‘Sadder and wiser’ zeggen de Engelsen. En ik vrees dat dat ook voor ons geldt. Gelukkig is de vriendschap gebleven en zelfs het geloof, zij het wat bescheidener –maar hopelijk ook meer doorleefd- dan voorheen.