Vanaf de zijlijn

Kees van Keulen:

In familiekring wordt er de draak mee gestoken, dat ik een kerkencomplex zou hebben. Zijn we op vakantie, ik loop dagelijks meer kerken binnen. Arme Lenie! Wordt er een familie-uitje georganiseerd, ik zal steevast een ‘kerkenpad’ voorstellen, wat het nooit haalt.

Vroeger speelde ik veel met Bambino-blokjes, zoiets als die van Lego, maar dan wat grover. De kist met blokjes heb ik nog. Tegen de Kerst bouwde ik er een kerk van, waarbij mij een gotische kathedraal voor ogen stond: in kruisvorm, met twee torens en een voorportaal. Een vieringtoren ontbrak; daar had ik onvoldoende “stenen” voor. Ooit heb ik er -op 1e Kerstdag- een kaars ingezet. De stommeling! Het effect was als bij de Notre Dame. De licht gesmolten blokjes zijn nog in de kist te vinden; die meer gesmolten waren, zijn weggegooid.

Toen de (echte) Notre Dame in de hens vloog, was ik geroerd, hoewel ik het niet ‘de mooiste’ kerk vind. Kort daarna was ik getuige van een gesprek tussen twee dames (op leeftijd). Zij zouden het logisch vinden, als die puinhoop werd ‘opgeruimd’. Uiteraard is het dwaasheid, dat binnen de kortste keren meer dan € 800.000.000,00 aan donaties voor restauratie werd toegezegd terwijl er voor paupers nauwelijks iets beschikbaar is. Daar moet veel aan veranderen! Maar dat de Notre Dame (en het orgel!) in oude luister worden hersteld, vind ik natuurlijk wel.

Wat ik in zo’n kerk, die stapel stenen, zoek? Geschiedenis? Kunst? Architectuur? Een gewijde sfeer? Stilte? Misschien wel allemaal. Zoek ik er ook God?

Ik betwijfel of Zij/Hij in zo’n stapel stenen, soms een product van hoogmoed, te vinden is, maar toch: Ik zal er binnenkort voor de lezers, voor u, een kaarsje opsteken.