Vanaf de zijlijn

Elsje Pot:

Met stapelstenen kun je bouwen, muurtjes metselen of ze gewoon opstapelen, dat is in ieder geval constructiever dan er mee gooien. Ik herinner me oude muurtjes van gestapelde stenen in Frankrijk. Het was langs weggetjes, die deel uitmaakten van een wandelroute en waarlangs vroeger vee (ik denk schapen en geiten) naar de bergweiden werd gebracht.

Zulke weetjes spreken altijd tot mijn verbeelding. In gedachte zie ik dan een herder met een kudde schapen over zo’n pad lopen. Daar dan zelf te lopen, schept zo maar een band met mensen van lang geleden, die een heel ander levensritme hadden dan ik: in het voorjaar trokken ze de bergen in, waar volop voedsel voor de kuddes te vinden was om in de herfst weer af te dalen naar het dal.

Op zulke momenten vraag ik me af waarom ik me zo druk maak. Tegelijk realiseer ik me dat ik het leven van toen te veel romantiseer: met een lekker temperatuurtje, voldoende schaduwplekken, water en proviand bij de hand en zonder zorg over een kudde is het leuk fantaseren over een leven in de bergen als herder. Die gestapelde muurtjes vertellen een verhaal dat ver afstaat van mijn leven: zware arbeid, het zijn forse brokken steen, die daar opgestapeld liggen en een grote verbondenheid met de natuur waarin ze nu nog steeds zichtbaar zijn.

Als stenen konden spreken, wat zouden ze dan allemaal zeggen? Misschien is het maar goed dat ze zwijgen.