Vanaf de zijlijn
Nynke Vlieger
Sinds 2000 ben ik Oma. Toen Nina geboren werd, dacht ik: ‘wat jammer dat ik nog werk’. Ik wilde eigenlijk helemaal Oma zijn. En vanaf dat zij er is, ben ik dat ook. Het werken en alle andere activiteiten kon ik er natuurlijk best bij doen, ook toen er meer kleinkinderen kwamen. Wat heb ik altijd genoten als ze bij ons kwamen en als we bij hen op bezoek gingen in Den Haag en Breda. We konden er zelfs nog bij oppassen, als het nodig was.
Met Nina ging alles van een leien dakje, ze was leuk om te zien en ook nog een slimme meid. Toen ze in groep 4 zat, vroegen we eens: ben je goed in rekenen? Ze zei: ‘ik ben niet de beste van de klas hoor, de juf is beter!’
Nu is ze 21 en studeert biologie in Leiden. Voor een Erasmus-uitwisseling wilde ze een half jaar naar Hong Kong….de schrik sloeg ons om het hart. Waarom nu uitgerekend naar Hong Kong, waar zoveel politieke spanningen zijn. We kennen haar als een behoorlijke activist, ze had al met diverse demonstraties meegelopen, weliswaar voor het klimaat, maar tóch.
Gelukkig stelde onze dochter haar voorwaarden: ‘Nina, je mag wel naar Hong Kong, maar dan moet je je mond houden over de politiek’. Tegen ons zei ze: ‘Nina lijkt op haar oma’ (ik dus), ‘die kan ook moeilijk haar mond houden’.
Nina ging dus naar Hong Kong, maar moest eerst 2 weken in quarantaine vanwege corona. Het vloog me aan. Ik zag haar al 2 weken in zo’n speciaal hotel zonder iemand te zien met als enig gezelschap haar laptop. Maar ze stelde mij gerust: haar vriend ging ook in Hong Kong studeren, dus samen in quarantaine. Tegen ons zeiden ze vroeger: ‘als je samen kunt zeilen, komt het wel goed’. Deze beproeving leek me zwaarder, maar altijd beter dan alleen in zo’n ver, vreemd land in quarantaine. Het is nog steeds aan.
We kregen vrolijke berichten en kleurrijke foto’s toegestuurd van uitzicht op alleen maar wolkenkrabbers en smalle straten vol neonreclame en vooral veel lekker eten. Ze hadden het blijkbaar naar hun zin en de studie ging ook nog goed.
Half januari kwam Nina thuis en na een week bijkomen, kwam ze met haar moeder een dagje naar Arnhem. Wat was ik blij haar te zien, ze kreeg een dikke verboden knuffel. We hadden haar sinds begin juli niet gezien, ik pinkte stiekem een traantje weg. Aan de hand van mooie foto’s vertelde ze haar verhalen, ze had een onvergetelijke tijd gehad. Maar wat is het hier koud! Toen ze vertrokken, zwaaide ik hen lang uit. Daarna heb ik een potje gehuild. Ik vroeg me af: wat maakt dit kind zo speciaal? En toen wist ik het: Nina heeft me Oma gemaakt!
