Vanaf de zijlijn

Monique Maan

In januari 2012 werd ik oma. Dat onze dochter zwanger was, overviel ons enigszins. Maar gelukkig duurt een zwangerschap negen maanden, dus dat gaf ons de tijd om aan het idee te wennen en toe te leven naar wat komen zou.

Omdat wij onze kinderen geadopteerd hebben (ze kwamen met z’n vieren tegelijk, en de jongste was op dat moment anderhalf jaar) heb ik zelf nooit een zwangerschap en een bevalling meegemaakt. En met een pasgeboren baby was ik dus ook helemaal niet vertrouwd. Het was in die zin een bijzonder en onverwacht geschenk om het nu van zo dichtbij mee te maken. Onze dochter woonde nog thuis en zat voor haar eindexamen, dus wij deden als aanstaande grootouders volop mee in de voorbereidingen: babykamer, kleertjes, luiers, (groot)ouderschapsverlof enzovoorts.

Toen de baby geboren zou worden, mocht ik erbij zijn. Het is intussen tien jaar geleden maar ik kan het gevoel van dat moment nog zó terughalen. De baby werd geboren met een keizersnee en ‘ineens’ was ze er. Helemaal gezond, met alles erop en eraan. Het was alsof ze er altijd geweest was, nieuw maar tegelijkertijd zo vertrouwd.

Ik werd echtgenote toen wij zelf besloten om te trouwen. Ik werd moeder toen we kozen voor adoptie en ons kinderen werden toevertrouwd. Maar oma worden werd me, helemaal buiten mezelf om, gegeven. Een groot cadeau!