Vanaf de zijlijn
Arjen Hiemstra
In september 2021 had ik een paar studiedagen in het Missiehuis St. Michiel in het kloosterdorp Steyl. In Steyl staat een groot klooster gesticht aan het einde van de 19e eeuw door de Duitse pater Arnold Janssen. Hij stichtte daar het klooster omdat in het Duitse Rijk vanwege de Kulturkampf van Otto von Bismarck een hevige strijd tegen de Rooms-katholieke kerk gaande was. Steyl is een kloosterdorp: naast de missionarissen van St. Michiel is er een klooster van de Blauwe Zusters en een klooster van de Roze Zusters.
Als pater Arnold Janssen ambitie gehad heeft om iets groots tot stand te brengen, dan is dat zeker gelukt: honderden missionarissen en missiezusters zijn vanuit Steyl de wereld ingetrokken om ergens in Afrika, Azië of Zuid-Amerika het evangelie te verkondigen.
Op één van de middagen verbleven we in de stille oase van de kloostertuinen. Je vindt er alles wat bij ooit bij het rijke Roomse leven hoorde: een Calvarieberg, een Lourdesgrot, een Mariagrot en uiteindelijk kwam ik ook bij de kloosterbegraafplaats. Daar waren in een bijna eindeloze stroom, in rijtjes van tien graven links en rechts van een middenpad, de missionarissen begraven.
Tegelijkertijd kwam daar bij mij een gevoel op van: Maar waar doe je het allemaal voor, al die ambities? Uiteindelijk eindigt een mens in een graf. En al die ambities, al die plannen, al het gedoe – doet het er werkelijk toe?
“Gedenk mens, stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren” zeiden we in de Aswoensdagviering.
Arnold Janssen ligt overigens in de benedenkerk van het klooster begraven na zijn heiligverklaring door Johannes Paulus II.
