Vanaf de zijlijn

Jos Hordijk

Ambitie klinkt mij niet zo positief in mijn oren , misschien is het wel een onderwerp dat mij niet zo goed ligt. Ambitie is toch iets wat je wilt bereiken. Iets goeds en groots doen voor de wereld? Heb ik wel ambities, heb ik die ooit gehad? Wil ik nog iets binnen mijn mogelijkheden bereiken? Er begint een liedje in mijn hoofd te zingen en als ik daar naar luister hoor ik: ’de gedachten zijn vrij, wie raadt ze daar binnen?‘ Dat kan niet voor niets zijn, maar wat durf ik dan niet

te denken? Groot denken niet in ieder geval. Met het ouder worden wordt de wereld kleiner. En wat ik kan doen wordt kleiner. Een liedje zingen in een koor, een verhaaltje vertellen aan een kleinkind. Het aanmeldingsformulier voor de middelbare school invullen voor een Syrisch meisje, op komen voor een kind wanneer de ouders de taal niet goed beheersen. Een stukje schrijven, veel meer hoeft het niet te zijn. Kleine diensten verlenen.

Ik droom ervan mijn kleinkinderen volwassen te zien worden. Nog tien jaar dus, dan is de jongste 18. Maar dan wil ik wel een beetje gezond blijven, nog kunnen lopen, kijken en horen. En nog samen zijn met mijn partner. Ik weet niet of dat ambities zijn, het lijken meer liedjes van verlangen. Als slotakkoord welt er nog een liedje in me op: mijn wensen zijn maar klein. Ik wil alleen maar bij je zijn.