Vanaf de zijlijn

,

Monique Maan

Al zeg ik het zelf: ik kan goed opruimen. Ik heb dat duidelijk meegekregen van mijn moeder, en zij weer van haar moeder.

Een opgeruimd huis werkt bij mij één op één door in hoe ik me voel. Heb ik last van stress, of stapelen problemen zich op, dan is de beste remedie het huis gaan opruimen: dingen op een vaste plek, tijdschriften uitzoeken, kast herindelen. Door orde te scheppen komt er ook orde in mijn hoofd en kan ik oplossingen ontdekken die eerst nog verstopt lagen onder de moeilijkheden.

Een tijdje terug sprak ik met iemand over het opruimen van spullen als je weet dat je leven ten einde loopt. Ze vertelde dat ze brieven aan het vernietigen was, omdat ze niet wilde dat haar kinderen die na haar dood zouden vinden (en lezen). Er waren brieven van familieleden uit een periode dat er veel ruzie in de familie was. Maar ook liefdesbrieven die ze van haar man had gekregen en die ze altijd had bewaard. Nu ging alles weg. Want, zo zei ze, de inhoud is zo persoonlijk, dat hoort bij mij en moet met mij verdwijnen.

Ik heb zelf een doos (natuurlijk, alles netjes bij elkaar) met oude brieven en kaarten – en ja, ook van mijn man uit onze verkeringstijd. Zoals ik daar nu over denk, staat er niets in dat mijn kinderen niet zouden mogen lezen. Toch ben ik benieuwd of ik daar op een gegeven moment anders over ga denken.