Vanaf de zijlijn

Kees van Keulen

Meestal, als ik de onderwerpen krijg waarover we gaan schrijven, weet ik snel wat ik ‘op papier’ ga zetten. Ik begin dan te schrijven en maak aan één stuk het verhaaltje af. Natuurlijk verander ik daar nog wel wat aan, vooral door het schrappen van overbodige woorden en zinnen, maar in de kern blijft het onveranderd.

Dit keer ging het anders. Ik wist niet waarover ik het moest hebben. Ik had het er al eerder over gehad, dat ik scherp uit de hoek kan komen, dat ik mijn oordeel soms te vlug klaar heb, dat ik er ook wel brokken mee heb gemaakt, en dat mijn vader me vroeger al op zwart-wit-denken aansprak, maar om het daar nu weer over te hebben!
Toen ik dat nog eens op me liet inwerken, bekroop me de gedachte, dat ik misschien ook moet leren niet altijd zo kritisch, zo hard naar mezelf toe te zijn. Toen ik bij een psychotherapeute liep, zei ze dat ze niet eerder een cliënt had die zo negatief over zichzelf dacht. Wellicht zou ik meer van mezelf moeten gaan houden, milder voor mezelf moeten zijn. Wie weet, wordt dan, zoals een broer het zei, mildheid wel mijn kracht.