Vanaf de zijlijn

Arjen Hiemstra

In de afgelopen twee jaar zijn er heel wat stukjes voorbijgekomen van mij. Sommige stukjes leverden reacties op van lezers: herkenning, soms verbazing, een enkele keer een kritische kanttekening. Er waren stukjes bij die goed waren geschreven, maar er zijn ook vast stukjes geweest waar ik achteraf niet gelukkig mee was. Snel vergeten, dergelijke bijdragen, elke nieuwe bijdrage is een kans op wél iets goeds.
In die periode hebt u als lezer mij ook een beetje leren kennen uit mijn bijdragen. U hebt de geschiedenissen gehoord van een opmerkelijke beppe en een wereld bereizende pake, u hoorde tijdens een Bericht voor Thuisblijvers alweer lang geleden van mijn wijsheden over Oosterse kerkvaders en verder vernam u welke schatten ik tijdens mijn leven verzameld heb en waar ik maar moeilijk afstand van kan nemen.
Het zou mooi zijn, als u in de afgelopen twee jaar ook iets van mildheid had geproefd in mijn bijdragen. Ik probeer mijn oordeel over anderen nog wat uit te stellen en ook niet steeds zo te hard te oordelen over mijzelf. Die mildheid zat wel in die stukjes van mij, denk ik. Het maakt het leven zoveel makkelijker als je niet steeds oordeelt, ook niet steeds oordeelt over jezelf.
En ja, het heeft wel een tijdje gekost om zo ver te komen. En soms kriebelt het nog wel een beetje, het ongeduld. Maar volgens mij lukt het steeds beter, om met mildheid naar mensen en problemen te kijken.