Vanaf de zijlijn

Elsje Pot

Onbereikbaar zijn is niet meer van deze tijd. Ik heb daaraan erg moeten wennen. In het begin gebruikte ik mijn mobiele telefoon vooral als agenda. Als ik niet thuis was en er werd gevraagd of ik ook mobiel te bereiken was, zei mijn zoon: “Ze heeft er wel één, maar ik geef je niet veel kans.” Als ik bezig was zette ik het geluid uit. De enkele keer dat ik het vergat, schrok ik altijd zo van die telefoon, dat ik niet goed wist wat ik er mee moest. Zo meende ik hem eens uitgezet te hebben, nadat hij overging tijdens een vergadering, maar toen ik thuiskwam, vroeg dezelfde zoon: “Waarom gaf je nu geen antwoord?” Ik had blijkbaar gewoon opgenomen, want hij had allerlei stemmen gehoord.

Inmiddels lukt het me niet meer om het geluid aan te zetten. Ik heb alle knopjes en schuifjes en mogelijkheden geprobeerd, maar hij zwijgt als het graf. Heel erg vind ik het niet, de meeste mensen sturen tegenwoordig een appje en ik word nog steeds bij voorkeur gewoon thuis gebeld. Als ik niet thuis ben, ben ik met iets bezig en ik vind het nog steeds niet prettig om tijdens een bezoekje, etentje, vergadering of gesprekskring gebeld te worden. Ik huldig het principe: als het erg belangrijk is, dan bellen ze nog wel een keer. Zo ging dat vroeger, maar het is, zo voelt het, niet meer van deze tijd.